به گزارش پایگاه خبری تحلیلی روژنیوز در روزی که چشم‌ها به‌سوی آسمان متمایل بودند و خیابان‌ها پر از نور و شور و هیجان بود، مردم شهر پیرانشهر با میادین پر از شوروشعف، در راهپیمایی ۲۲ بهمن با هم پیوستند. حضور پررنگ و پرقدرت مردم از هر تیره و قومیتی، از هر رنگ و دینی، نشان از وحدت و همدلی بی‌مثال داشت. قبل از شروع راهپیمایی، خیابان‌های شهر با بنرها و پرچم‌ها میهمانی اعتراض به هرگونه ظلم و نابرابری‌های دشمنان ایران اسلامی بود. هزاران پرچم با رنگ‌های زنده و شاد، سبز و سفید و قرمز ایستاده بر آسمان کهنه شهر بود. پرچم‌هایی با رنگ‌های ملی که با عشق و احترام پر شده بودند، نه‌تنها آسمان را آورده بودند بالا، بلکه قلب‌های مردم را نیز. هر پرچم نه‌تنها نشان‌دهنده احترام به کشور بود، بلکه تابلویی است که فریاد مردمان ایران را به جهانیان فریاد می‌زد.

شعارهایی شجاعانه که هر پرچم با آن سروسامان یافته بود، همگان را به تلاش و مبارزه با ظالمان جهان ترغیب می‌کرد. مرگ بر ظلم بر مستضعف، نه به ستم و زور جهان‌خواران علیه مردم مسلمان و مستضعف با شعار مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسرائیل از میان صداهایی بلند و پرشور مردم برخاست.

این شعارهای کوبنده‌ای بودند و قسمتی از خواسته‌های عمومی مردم برای انتقام از نابرابری‌های بی‌پایان ظالمان جهانی بود. این مسیر از پیکره مشق ایران، از این دیار سرسبز و پر ارمغان، گذشته است. شعارهای کوبنده و جدیت در گفتن آن سرور و سالاری مردم دشمن‌ستیز ایران را نشان می‌دادند.

همچنین، شعارنوشته‌های که با جملات آرامش‌بخش و شاد کننده دارای واژه‌هایی همچون (( ایران باصلابت ))  و (( زنده‌باد ایران و ایرانی )) بودند، نه‌تنها نماد ایمان و اعتقاد به آینده روشن بودند، بلکه لوحی تاریخی و افتخارآمیز که به چشم تمام جهانیان تابیده بود.

این پلاکاردها در خیابان‌های پرتردد شهر، نشانه‌هایی از انگیزه و اشتیاق مردم به آینده مملکت بود. تصاویری از چهره‌های مبارک امامین انقلاب که همیشه در حمایت از مردم و آیندهٔ زیباتر ایران عزیز به نمایش گذاشته بودند، بر پلاکاردهای برافراشته شده بودند.

امروز، همه اقشار جامعه، از کودکان مهربان دهه‌های نودی تا پیران شریف و دلسوز، به همراه هم بودند. هر کس به زبان خود داستانی را بیان می‌کرد. همه از این روز حساس و مهم بهره بردند. این همگانی و همبستگی، نماد اعتقاد و امید به یک آینده بهتر برای همه بود.

ورود به میدان راهپیمایی از یک شهر آرامش و شادابی‌بخش تازه احیا شد. همه مردم، از مسئولین تا مردم عادی، به‌صورت هماهنگ و توافقی، این روز را به‌یادماندنی کردند. مسیری که پر از رنگ و بوی لذت بود. صدای راه‌پیمایان بازتاب جادویی در خیابان‌ها پیدا کرد و خیابان‌ها به تپش زندگی پر از امید و عشق پرداخت.

در مسیر راه جانبازانی را می‌دیدی که حتی با قطع عضو و داشتن عصا باز هم به میدان آمده بودند تا به همه ثابت کنند که عشق به انقلاب همیشه در وجود آدمی هست.

این مسیر، شاهد حضور عظیم مردم و فرهنگ و حضور سنتی و مدرن ایرانی‌ها بود.

در بین دختران نازنین کم سن و سال کاپشن صورتی‌هایی را می‌دیدی که به یاد دوست شهیدشان امروز به خیابان آمده بودند تا به همه جهانیان ثابت کنند ما با دوستمان هم‌درد هستیم و با آمدن به این راه‌پیمایی راه او را ادامه می‌دهیم.

با مرور این روز تاریخی در خیابان‌های پیرانشهر، مردم نه‌تنها به نمایش چیده برقصیدند، بلکه بااراده و قدرت، افکار و احساسات خود را به‌صورت خودجوش و برابر ابراز کردند و این از عمق وجود آنها بود.

این راهپیمایی، با آتش زدن مستکبرین نه‌تنها نماد اعتراض به ظالمان و مستکبرین جهانی به ظلم و نابرابری بود، بلکه نمادی از همبستگی، امید و اعتقاد به یک آینده بهتر بود.

انتهای خبر/